Մի խառնէք մեզ ձեր վայրի, արջի ցեղերին,-
Մեր երկիրը աւերուած, բայց սուրբ է եւ հին:
Որպէս լեռն է մեր պայծառ, տեսել հազար ձիւն,
Այնպէս նոր չեն մեզ համար դաւ ու դառնութիւն:
Բաբելոնն է եղել մեր ախոյեանը՝ տէ’ս-
Անհետ կորել, անցել է – չար մշուշի պէս:
Ասորիքն է եղել մեր թշնամին – ահա’
Դաշտ է տեղը եւ չըկայ քար քարի վրայ:
Ամրակուռ է մեր հոգին – դարերի զաւակ
Շատ է տեսել մեր սիրտը աւեր ու կրակ:
Շատ է տեսել երկիրն իմ ցաւ ու արհաւիրք.
Լաց է այնտեղ ամէն երգ եւ ողբ ամէն գիրք:
Գերուած ենք մենք, ոյ’չ ստրուկ – գերուած մի արծիւ,
Չարութեան դէմ վեհ սիրտ միշտ, վատի դէմ ազնիւ:
Բարբարոսներ շատ կը գան ու կ’անցնեն անհետ,
Արքայական խօսքը մեր կ’ըմնայ յաւէտ:
Չի հասկանայ ձեր հոգին եւ ծոյլ, եւ օտար,
Տաճար է մեր երկիրը, սուրբ է ամէն քար:
Եգիպտական բուրգերը փոշի կ’ըդառնան,
Արեւի պէս, երկի’ր իմ, կը վառուես վառման:
Որպէս Փիւնիկ կրակից կ’ելնես, կ’ելնես նոր
Գեղեցկութեամբ ու փառքով վառ ու լուսաւոր:
Արիացի’ր, սի’րտ իմ, է’լ հաւատով տոկուն,
Կանգնի’ր հպարտ որպէս լոյս լեռն է մեր կանգուն:
