Երկու ընկերներ կ’որոշեն հեռու տեղ մը երթալ աշխատիլ ու հարստանալ: Ճամբայ կ’իյնան եւ կ’երթան:
Իրիկուն կ’ըլլայ, մութը կը կոխէ, գիւղ մը կը մտնեն եւ մարդու մը տունը հիւր կ’ըլլան:
Տանտէրը անոնց անունները կը հարցնէ՝: Մէկուն անունը Ղազար է, իսկ միւսինը՝ Նազար: Կը ծանօթանան իրարու, կը յայտնեն իրենց մտադրութիւնը եւ հոսկէ հոնկէ կը խօսին:
Նազարը քանի մը վայրկեանով դուրս կ’ելլէ: Տանտէրը Ղազարին կը հարցնէ.
– Տղա՛յ Նազարը լա՞ւ ընկեր է ազնի՞ւ մարդ է թէ…
– Չէ՜- կ’ըսէ,- Ղազար, իշուն մէկն է, տանիմ զինք աշխատցնեմ…
Տանտէրը ձայն չի հաներ:Ընկերը ներս կը մտնէ, մինչեւ որ տանտիկինը ընթրիքի սեղանը պատրաստէ, անոնք կը խօսին իրենց տեսածէն եւ չտեսածէն: Մինչ այդ, միւսը դուրս կ’ելլէ: Տանտէրը կը հարցնէ Նազարին.
– Տղա՛յ, տունէն, տեղէն կը բաժնուիք, օտարութեան կ’երթաք, ընկերդ ինչպիսի՞ տղայ է, ազնիւ մէկն է թէ ոչ…
– Է՜հ, շունին մէկն է,- կ’ըսէ Նազար:
Տանտէրը դարձեալ ձայն չի հաներ: Ընկերը ներս կու գայ, տանտիկինը սեղան կը պատրաստէ եւ բոլորը կը նստին հաց ուտելու: Տանտիկինը Նազարին առջեւ աման մը գարի կը դնէ, իսկ Ղազարին առջեւ՝ աման մը ոսկոր:
– Հրամեցէք,- կ’ըսէ, կերէ՛ք:
Տէր եւ տիկին իրենց առջեւ մարդավայել կերակուր կը դնեն եւ կը սկսին ուտել: Ընկերները եղածը կը հասկնան, իրենք զիրենք կը ճանչնան, կ’ամչնան եւ իրենց գլուխները վար կը կախեն:
Տանտէրը կը դառնայ եւ անոնց կ’ըսէ.
– Տղա՛ք, ընկերները զիրար պէտք է սիրեն ու յարգեն, թէ ոչ, իշու եւ շան ընկերակցութեամբ օտարութեան չեն երթար:
Երկու ընկերները այդ գիշեր կը քնանան թէ ոչ՝ ատիկա իրենք գիտեն, բայց առաւօտեան սեւերես կը վերադառնան իրենց տուները:
Անանուն հեղինակ
