Ուսուցիչը դպրոց բերաւ փուչիկներ եւ յանձնարարեց աշակերտներուն փչել փուչիկներն ու իւրաքանչիւրը իր անունը գրէ փչած փուչիկին վրայ:
Յետոյ ան խնդրեց երեխաներուն փուչիկները միջանցք տանիլ ու արձակել:
Ուսուցիչը խառնեց փուչիկներն ու 5 վայրկեան ժամանակ տուաւ, որպէսզի իւրաքանչիւրը գտնէ իր անունով փուչիկը:
Աշակերտները վազվզեցին գտնելու իրենց փուչիկները, սակայն 5 վայրկեանուան ընթացքին չկրցան:
Այն ատեն ուսուցիչը յանձնարարեց իւրաքանչիւրին` վերցնել իրեն պատահած առաջին փուչիկը եւ յանձնել անոր,
որուն անունը որ գրուած է վրան: Չէր անցած 2 վայրկեան, երբ իւրաքանչիւրի ձեռքին յայտնուեցաւ իր անունով փուչիկը:
Ուսուցիչը ըսաւ աշակերտներուն.
– Պատկերացուցէք, որ փուչիկը երջանկութիւնն է, որ դուք կը փնտռէք եւ քիչ հնարաւոր է զայն գտնել,
քանի դեռ կը փնտռէք միայն ձե՛զի համար, իսկ երբ իրարու նկատմամբ հոգ տանիք, շատ աւելի արագ կը գտնէք…