Պտղաբուծութիւնը բուսաբուծութեան հնագոյն ճիւղերէն մէկն է: Կ’ենթադրուի, որ խնձորենին,
տանձենին, սալորենին, դեղձենին, ծիրանենին եւ նռնենին կը մշակուէին աւելի քան 4 հազար
տարի առաջ:
Պահպանուած են Բաբելոնի եւ Ասորեստանի, Չինաստանի եւ Հնդկաստանի, Ղրիմի այգիներու նկարագրութիւնները:
Միջնադարուն պտղաբուծութեամբ զբաղած են Արեւմտեան Եւրոպայի երկրներու մէջ, յատկապէս՝
Ֆրանսայի մէջ:
Հայաստան նոյնպէս պտղաբուծութեան հնագոյն երկիր է: Արմաւիրի, Շէնգաւիթի, Գառնիի մէջ
յայտնաբերուած են 3-6 հազար տարուան վաղեմութեան ծիրանենիի, դեղձենիի, սալորենիի,
որթատունկի սերմեր:
Համաշխարհային ճանաչում ունին ծիրանն ու դեղձը, որոնք յայտնի են նաեւ որպէս հայկական
պտուղներ: Աշխարհի մէջ կ’աճեցնեն մօտ 350 տեսակի պտղատու բոյս, որմէ մօտ 100-ը ունի
արտադրական նշանակութիւն: Ամենամեծ մակերեսներով պտղատու տնկարկները կը գտնուին
Չինաստանի, ԱՄՆ-ի, Հնդկաստանի, Արժանթինի եւ եւրոպական երկրներու մէջ:
Այսօր Հայաստանի մէջ մեծ ուշադրութիւն կը դարձուի պտուղներու եւ հատապտուղներու
արտադրութեան, ինչպէս ներքին շուկայի պահանջները բաւարարելու, այնպէս ալ թարմ ու
վերամշակուած վիճակի մէջ արտահանելու նպատակով:
