Հայ Հոգին. Մուշեղ Իշխան (Ձայնով)

Հրաշագործ, հրաշալի՛ հայ հոգին,

Յաւերժական լոյսի մը պէս շողշողուն,

Օր մը իջաւ Արարատի բարձունքին

Եւ նուաճեց խաւարն անթիւ դարերուն:

Հայոց աշխարհն իրմով դարձաւ բուրաստան

Փոքրիկ ածու, բայց գերազանց բոլօրէն

Ուր ծաղկեցան վսեմ գործեր արութեան

Եւ ուր փառքի նոր ընձիւղներ կը ժայթքեն:

Երկնապարգեւ շնորհք ու շունչ

հայ հոգին,

Մեզ սկիզբէն վառեց բոցովն աստղերուն

Եւ նուիրեց ազատութեան տաճարին՝

Հայկէն մինչեւ վերջին ժառանգն հայկազուն:

Ամէնուրեք, ապառաժէն իսկ դաժան

Բխեցուց ջուրն անմահական գորովի,

Տառապանքէն քամեց գինին խնդութեան,

Վէրքերը մեր փոխեց անուշ սրինգի:

Անչափելի, մեծախորհուրդ հայ հոգին,

Ինքն էր, որ մերթ իբրեւ Վահագն ու Աստղիկ

Փառակերտեց վէպն հեթանոս մեր կեանքին

Եւ մերթ դարձաւ դիւցազնական փոթորիկ:

Հայ վանքերու խուցերուն մէջ մթամած

Ի՛նքն էր հեղեղ աղօթքներուն Նարեկեան,

Կանթեղը վառ, որ դարէ դար պլպլաց էջին վրայ

Մեր ոսկեղէն դպրութեան:

Սիրագորով, գանձերու ծո՛վ հայ հոգին

Երգ ու տաղով բարբառեցաւ ամէնուն

Եւ իր անյայտ, աստղանուագ մեղեդին

Դարձաւ համերգ Կոմիտասի շրթներուն:

Բաշխուեցաւ հանճարներուն մեր բոլոր,

Քնարակիր գուսաններուն վաղեմի,

Շեփորահար քերթողներուն թեւաւոր

Եւ արդ մեր մէջ եւ մեր վերեւ կը ծագի:

Բազմաչարչար, անյիշաչար հայ հոգին

Քանի սուրո՜վ զինք խոցեցին

Քանի՜ շղթայ զարկին իր սէգ թռիչքին

Բայց ինք մնաց կենսանորոգ ու դալար:

Իր հարազատ պատկերն է սուրբ մեր լեզուն

Որ կը հնչէ զանգերուն պէս Յարութեան

Իր տեսիլքէն կը կրէ կեանք եւ արիւն

Ամէ՛ն տաճար, ամէ՛ն գմբէթ հայկական:

Հայ հոգին անմահ, հայ հոգին հզօր,

Ճառագայթ բոսոր

Պիտի սփռէ դեռ անհատնում դարեր

Օրհնութիւն եւ սէր:

Պիտի գան անվերջ սերունդներ նորէն

Եւ պիտի կրեն,

Իբրեւ վառ դրօշ եւ լուսապսակ

Զայն ծագէ ի ծագ

Հայ հոգին կախարդ՝ երկինքի ճամբան

Անմար ծիածան

Հազա՜ր փառք իրեն, բիւ՜ր աղօթք ու խունկ

Հազա՜ր պաշտամունք…