..Յիշենք Յաւերժ. թուին 1988-ի
Եղանակը հայոց հողում խիստ էր ամպած ու հողմածեծ,
Մերթ տագնապի տենդ էր ու դող, մերթ բախում էր լոյս ու մութի,
Ու ելաւ ցաւն ընդերքներից ու այդ ահեղ սպին բացեց…
Եւ դու հող իմ բացուած սպի ու շեներդ վէրքեր են տաք,
Եւ մանուկներ հողի տակ սեւ, եւ մանուկներ սեւ քարի տակ…
Ի՜նչ մանուկներ,
Լոյսի բողբոջ, լոյսի ընձիւղ, լոյսի ցողուն,
Ի՜նչ մանուկներ,
Արշալոյսի հրեշտակներ…
Ու ես գիտեմ, ախ շատ է ցուրտ, շատ է խոնաւ հիմա հողում,
Իսկ մանուկներն այնպէս թեթեւ , այնպէս բարակ էին հագել…
Հատուած «ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ» պոէմէն
