Տօնազանգ

Ամէն տարի

Տօնածառին երբ նայիմ,

Ես զայն տարբեր կը տեսնեմ.

Ինձ կը թուի, թէ լեռ մ’է ան հզօր յոյսի, հաւատքի,

Թէ բուրգ մըն է՝ կոյտ կարօտի ու սիրոյ,

Կամ սանդուխն է դալարաւէտ, որ դէպի վեր կը տանի…

Այս տարի

Ան ինձ համար զանգակ մըն է կանաչած հին արոյրէ՝

Ոսկի արծաթ դրուագներով,

Գոյն-գոյն, ձեւ-ձեւ գոհարներով աշխատուած,

Որ ո՞վ գիտէ

Պապենական ո՞ր լեռներու կողին թառած սուրբ վանքէն,

Ո՞ր տաճարէն հոյազանգ

Դարակուտակ ղօղանջներն իր սէգ կուրծքին տակ ամփոփուած

Եկեր բազմեր է այստեղ, թուխսի նստած հաւու պէս,

Որ կը թողու, որ զարդարեն տօնախմբին գովերգին,

Մինչդեռ ինք

Ականջ դրած կը սպասէ

Հարուածներուն, որոնք կտուց պիտի զարնեն անխափան

Ճակատագրի ժամացոյցին անյեղլի

Ծառին վրայ

Փոքրիկ նախշուն զանգակիկները բոլոր

Կը թրթռան, կը դողդղան, կը թրվռան արդէն իսկ

Ղօղանջով մը հեռաւոր:

Զարեհ Խրախունի