Կիսակառոյց շէնքի վեցերորդ յարկը աշխատող վարպետը ուզեց առաջին յարկն աշխատող բանուորը կանչել,
սակայն շինարարութեան աղմուկի պատճառով վերջինս անոր ձայնը չէր լսեր:
Բանուորի ուշադրութիւնը գրաւելու համար վարպետը որոշեց մետաղադրամ մը նետել,
որ ճիշտ բանուորի ոտքերուն տակ ինկաւ: Վարպետը կը սպասէր, որ բանուորը գոնէ վեր նայի,
որպէսզի տեսնէ, թէ դրամը ուրկէ՞ ինկաւ, բայց ան լուռ գրպանը դրաւ մետաղադրամը եւ շարունակեց աշխատիլ:
Իսկ քանի որ վարպետ անպայման կ’ուզէր գրաւել անոր ուշադրութիւնը, ապա ան շարունակեց դրամ նետել:
Բայց ամէն անգամ բանուորը գումարը գրպանը կը դնէր եւ կը շարունակէր աշխատիլ:
Վարպետը բարկացաւ ու նետեց փոքր քար մը, որ ուղիղ բանուորի գլխուն ինկաւ, եւ այդ ժամանակ ան վերջապէս գլուխը բարձրացուց ու տեսաւ վարպետը…
Այս պատմութիւնը յուրաքանչիւրիս մասին է: Տէրը կ’ուզէ, որ մեր հայեացքները դէպի վեր ուղղենք,
իսկ մենք անդադար զանազան աշխարհիկ գործերով զբաղած ենք: Եւ երբ ան փոքրիկ նուէրներ կ’ընէ մեզի,
կ’ըսենք, որ մենք յաջողակ ենք՝ չտեսնելով զանոնք ուղարկողը: Իսկ երբ դէպի մեզ կը թռչի փոքրիկ քար մը,
որ մենք զայն խնդիր կ’անուանենք, այդ ժամանակ միայն կը սկսինք Աստուծոյ դիմել:
Ամէն անգամ, երբ որեւէ նուէր կը ստանանք, պէտք է շնորհակալութիւն յայտնենք Աստուծոյ, այլ ոչ թէ սպասենք, թէ երբ քարը պիտի գայ, որ դիմենք Անոր:
