Գարնանային արեւոտ օր մըն էր: Մինչ խումբ մը գորտեր ուրախ զուարթ կը ցատկռտէին անտառին մէջ, անոնցմէ երկու հատը ինկան հորի մը մէջ, բոլոր գորտերը հաւաքուեցան հորին շուրջ եւ փորձեցին ազատել իրենց ընկերները: Երբ տեսան թէ հորը շատ խորունկ էր եւ զանոնք ազատելը անհնար, անբախտ գորտերուն ըսին թէ պէտք է համակերպին իրենց ճակատագրին եւ պատրաստուին մեռնելու:
Երկու գորտերը չուզեցին յանձնուիլ իրենց ճակատագրին, ուստի սկսան իրենց ամբողջ ուժով ցատկել, սակայն ի զուր: Անոնց ընկերները սկսան պոռալ ըսելով թէ իրենց ջանքերը ապարդիւն են եւ թէ անկարելի էր ազատիլ:
Վերջապէս գորտերէն մէկը, յոգնած ու սպառած, անսաց իր ընկերներուն յանձնուելու կոչերուն։
Միւս գորտը յուսահատ ուժասպառ ըլլալով հանդերձ, շարունակեց ցատկռտել:
Ընկերները դարձեալ սկսան պոռալ` ըսելով թէ ի զուր են իր փորձերը եւ թէ պիտի չկարենար ազատիլ. սակայն, զարմանալիօրէն, գորտը շարունակեց իր ճիգերը, եւ այնքան բարձր ցատկեց, որ յաջողեցաւ դուրս գալ հորէն եւ ազատիլ:
Ընկերները զարմացած հարցուցին, թէ ինչո՞ւ ինք շարունակեց պայքարիլ, հակառակ իրենց յանձնուելու կոչերուն: Գորտը, որ ընկերներուն շրթունքները կը կարդար, ըսաւ թէ ինք խուլ էր եւ չէր լսեր իրենց խօսքերը, միայն կը տեսնէր իրենց շարժումները: Հետեւաբար կարծելով թէ ընկերները զինք կը խրախուսեն, կը շարունակէր պայքարիլ:
Ուրեմն, սիրելի՛ներ, այս պատմութիւնը ցոյց կու տայ որ որքան կարեւոր է քաջալերելը եւ զգուշանալ յուսահատեցնող արտայայտութիւններէ:
Բառեր եւ բացատրութիւններ
Անսալ- հնազանդիլ, մտիկ ընել
Խրախուսել- Քաջալերել, սիրտ տալ:
աղբիւրը՝ ԿԿՈՒ (Հալէպ)
